Een Spaanse rosé-wijn, ditmaal. Gewoon, een doorsnee geprijsde supermarktwijn, om eens te testen op kwaliteit.
Jaren terug dronken we vaak de toen heel populaire rosés, die eerst enthousiast in zuidelijke zomerstreken waren genoten (vooral door de omstandigheden daar, natuurlijk, onder de warme zon) en die daarna persé moesten worden meegezeuld naar het vaderland, in de meest bizarre voertuigen en in de raarste flessen en verpakkingen (wie van oudere datum herinnert zich niet de mierzoete d’Anjou of de Mateus, met z’n cirkelvormige en tegelijk platte flessen, of anders wel die ‘gave’ mandflessen, waarin dan weer ‘onwijze’ druipkaarsen werden aangestoken onder het macramé-wandnet?)
De kwaliteit wilde dan nog al eens tegenvallen, want ja, thuis was alles toch een tikkie anders dan daar… Maar dan tóch strak volhouden dat-ie heel goed was! Op een gegeven moment kwam er zwaar de klad in de rosé-rage, en pas enkele tientallen jaren later kwamen de rosé-wijnen weer voorzichtig om de hoek loeren. Ditmaal echter van veel betere kwaliteit, vooral: veel droger en in gewone flessen.
De Castillo de Ainzón valt duidelijk in de klasse ‘droog’. Logisch ook als je weet dat-ie van uitsluitend de Granache-druif is gemaakt (‘Garnacha’ in het Spaans); dat er ook nogal flink wat zuren in zitten, verbaast dan ook niet meer. Maar je moet daar wel van houden. Apart drinken gaat uitstekend, want de frisse, sterke smaak komt dan prima tot z’n recht, maar bij het diner moet je een beetje oppassen en uitproberen, anders slaan de zuren teveel toe. Bij wit vlees gaat het alvast wel goed.
Voor de lage prijs is dit natuurlijk een prima rosé en is een goed voorbeeld van de moderne kwaliteit in de rosés. Probeer ze gerust weer, die rosés. De supermarkten geven meestal het type, de sterkte en een eettip aan bij de schappen, om je keus te vereenvoudigen.
Te drinken bij: wit vlees; los, of als aperitief
€ 3,50 bij o.a. Sligro